You're an expert!

Vandaag leek heel erg sloom te gaan. Het was de dag dat ik voor het eerst naar mijn project zou gaan en ik vond het best wel spannend. Ik zou om 12:15 opgehaald worden door Michael en dan zouden we er samen heen fietsen.

Ik bedenk me net dat zoals ik het nu typ het net lijkt of ik wil gaan zeggen dat het niet doorging… dit is niet het geval hoor ;)

Het jammere was wel dat iets ondernemen best wel lastig ging, aangezien ik op tijd terug moest zijn. Ik zou het liefst even rond hebben gefietst, maar ja.. ik ken de stad nou ook weer niet zo goed.. ik vond het echt iets voor mezelf om dan verdwaald te raken.. om dat te voorkomen ben ik maar in het gasthuis gebleven en heb ik wat puzzels gemaakt. (wat een moeilijke krengen zijn die logikwis puzzels zeg! Maar ja, best logisch toen bleek dat ik blijkbaar gekozen had voor een boekje met 4 en 5 sterren :P)

Om 12:15 werd ik inderdaad opgehaald door Michael en samen hebben we het Cambodjaanse verkeer getrotseerd. Michael vond dat ik een echte expert was, hoe ik mezelf en mijn fiets tussen alle tuk tuks en motorfietsen wurmde. Ach ja, als Nederlandse ben je toch wel wat gewend.

Onderweg vertelde Michael wat dingen over de dingen om ons heen. Je zag af en toe wat palen, een half afgebrokkeld muurtje of zelfs een losstaande trap. Michael vertelde dat daar vroeger mensen woonden en dat de huizen gesloopt zijn om plaats te maken voor de nieuwe weg waar we op dat moment over reden. Het was heel zielig om te zien, omdat sommige mensen daar nog steeds woonden. Ze hadden gewoon een zeiltje over de halve muren gespannen en woonden er, middenin het puin…

Verscholen achter een kraam met watermeloenen (tsja) kwamen we aan bij het terrein van het Grace House Community Centre, het project waar ik ga werken. Voordat ik het terrein op mocht, moest ik een formulier ondertekenen, waarin stond dat ik bekend was met de eisen van het children protection plan. Dit moeten alle bezoekers (want dat was ik nog) ondertekenen, zelfs Michael, die daar wel vaker komt.

De coördinator van de vrijwilligers bleek er niet te zijn, dus ik kreeg een rondleiding van een andere man, mr. Ric (als ik het goed verstaan heb). Hij heeft mij van alles laten zien en ik was echt onder de indruk.

De klaslokalen staan los van elkaar, om geluidoverlast te voorkomen. Leerlingen krijgen hier twee uur per dag les , in de ochtend of de middag. Grace House moedigt de leerlingen daarnaast aan om het andere dagdeel naar de state school te gaan, om zoveel mogelijk te kunnen leren. Grace House betaalt het (deels) zelfs! De leerlingen krijgen elke dag een uur Engels, gegeven door de Khmer leraar (Khmer = Cambodjaans) en een uur topic, gegeven door de vrijwilliger. Naast klaslokalen hebben ze ook allemaal andere projecten, zoals het elektriciteitsproject, waar per 2 jaar 5 jongens worden opgeleid tot elektricien, een social project (denk aan blijf van mijn lijf huis), waar een gezin opgevangen kan worden, een project voor kinderen met een beperking, waarvan er 5 intern blijven, dus er ook slapen. Daarnaast krijgen de armste kinderen lunch. Er zijn relatief veel faciliteiten, maar je merkt wel dat het moelijk is. Ze hadden tot vorig jaar alleen een groot veld voor tijdens de pauze, die vol in de zon lag. (laat me zeggen, dat is echt megaheet!). ze hebben nu een deel kunnen overdekken met een soort van zeil, die gedoneerd is.

Ach ik kan nog zoveel over het project vertellen, maar dan ben ik nog wel even bezig! Voor de geïnteresseerden, ze hebben een site (inclusief plek waar je donaties kunt geven ;)).

Na de tour wilde ik weten wat ik nou precies zou gaan doen. Mr Ric wist dit helaas niet, dus ik hoop dat ik dit morgen te horen krijg van Carmel, de vrijwilligers coördinator. Hierna was het klaar en kon ik weer naar “huis”.

Thuis heb ik vooral gehangen. Het was zo warm, dat je gewoon niet meer de puf hebt om veel te doen. Ik heb nog wel wat water gehaald en gezwommen (bij de buren).

We hebben vandaag met 11 vrijwilligers gegeten, uit verschillende landen. Dit was heel gezellig. Ik moet bekennen, ik heb pasta gegeten! Het meeste westerse eten is hier veel duurder dan the local food, maar dat was nu niet zo en het zag er zo lekker uit dat ik maar een dagje westers ging. Wisten jullie trouwens dat chips hier echt megaduur is?! Het is echt bijna even duur als een volledige avondmaaltijd! Dat terzijde, het was heel gezellig. We hebben de Engelsen een paar woordjes Nederlands geleerd, het klonk heel grappig, vooral toen we ze uitdaagden met de zin “de kat krabt de krullen van de trap”.

Eenmaal thuis bleek het al best wel laat te zijn. Ik ben nog even blijven hangen met een paar volunteers en we hebben nog wat gekletst. Daarna was het alweer tijd om richting bedje lakenstraat te vertrekken, waar ik nu onder mijn klamboetent dit verhaal aan het typen ben.

Ik ga nu wel echt slapen, want de wekker gaat weer vroeg voor mijn eerste echte werkdag!