Walking down the stairs of death

Pfoe, wat een nacht! Na heel lang te hebben gewoeld ben ik pas laat in slaap gevallen, om vervolgens om 5 uur weer wakker te worden. Ik denk dat ik het tijdsverschil  dan nu toch begin te voelen. (helaas, ik was al blij dat ik aan een jetlag ontsnapt was).

Vervolgens ging de wekker om kwart voor 8, want het programma was aardig gevuld. Ik vind het ontbijtsysteem wel echt heel grappig. Je krijgt gewoon (net zoals in de avond) een menukaart met dingen waaruit je kon kiezen. Het enige mindere is dat ze naast je tafel blijven staan, waardoor je automatisch toch een beetje haastig gaat kijken wat er nou eigenlijk allemaal is.

Een thee en een bord scrambled eggs met stokbrood later moest ik me toch ineens haasten om me nog snel in te sprayen met deet. Dit kan helaas niet anders, aangezien er een bepaalde tijd moet zitten tussen het opsmeren van zonnebrand en deet.

Ja ja, daar gingen we weer, op onze fiets het verkeer trotseren. Ik heb ontdekt dat er ergens wel een stoplicht is en dat ding is super handig! Hij laat namelijk zijn hoelang het nog groen is, doordat het groene getallen zijn die aftellen. We waren op weg naar de vestiging van “Concert”, de organisatie die alles regelt. Hier zouden we vandaag een interne training krijgen.

Om bij de training te komen moesten we een paar trappen op en wat voor een trappen! De treden waren echt super hoog en smal en wanneer je zou vallen, zou je direct met je gezicht tegen de muur landen, want de ruimte tussen de trap en de muur was, nou ja, mini. De projectleider noemde ze daarom ook “stairs of death”.

De training was wel leuk, maar hij duurde ook wel erg lang. Aangezien bleek dat heel erg veel mensen slecht geslapen hadden vannacht, was het af en toe lastig om geconcentreerd te blijven. de dingen die werden verteld waren wel nuttig, maar niet heel erg nieuw, aangezien ze aansloten aan mijn opleiding en aan de minor.

In de middag kregen we een uur pauze om te lunchen en ik kon me niet bedwingen. Naast de (vertrouwde) FRIED (de fresh zijn echt een stuk minder lekker :S) spring rolls en dumplings hebben we ook een schaaltje french fries besteld. Het waren echt McDonalds frietjes, van die dunne bleken frietjes, maar het was wel lekker voor de afwisseling.

Over het algemeen was deze training naast leerzaam ook een leuke meeting point. Er waren veel andere vrijwilligers bij de training, dus dit was een goed moment om andere vrijwilligers te ontmoeten. Ik heb een Engelse jongen ontmoet die hier gebouwen bouwt. Hij bleek later ook nog eens mijn buurman te zijn, hoe toevallig??

Na de training was ik echt op! Ik ben in mijn kamer na een halve sudoku in slaap gevallen en heb geslapen tot vlak voor het eten. Ach ja, af en toe mag het ;)

We wilden gaan eten bij een hele lokale “tent”, maar dit ging niet zoals gepland. Ten eerste was er geen Engels menu en hadden ze bijna niks. Toen we vlak daarna ook nog locals zagen die heel “smakelijk” balut naar binnen aan het werken waren, was het tijd om te gaan! (voor de mensen die denken: whutttt?! Balut is een soort ongeboren kuiken embryo die wordt gekookt en die je daarna uit je ei kunt lepelen, super smerig!).

We zijn daarna in een local restaurant beland met super lekker eten voor super weinig geld. Toen we gingen afrekenen hebben we een paar dollar fooi gegeven. Nou, ik heb nog nooit iemand zo’n blij gezicht zien trekken. Het moment dat de vrouw het natelde veranderde haar blik naar stomverbaasd naar superblij toen we zeiden dat ze de rest mocht houden. Alleen al de blik en het geluk van de vrouw was de fooi waard, het was echt een mooi moment!

Na het eten hebben we nog even wat dingetjes gekocht bij de supermarkt en zijn we terug naar het gasthuis gegaan. Ik ben nog even met een puzzelboekje in de open ruimte gaan zitten en heb met diezelfde bouwer van vanmiddag gepraat en daarna ben ik ook maar naar mijn kamer gegaan.

Ik hoop dat vannacht beter gaat, want morgen is het dan zover: morgen ontmoet ik de mensen van mijn project.

Spannend!