The mystery of the missing socks

Vanmorgen was geen lekkere morgen… Ik werd wakker en ik voelde me echt niet goed. ik weet niet wat ik had, maar fijn voelde het in ieder geval niet. Ik besloot wel gewoon naar Grace House te gaan, want vandaag zou ik mijn eerste eigen les geven en ja, dit kun je natuurlijk niet meteen afzeggen. Ik heb met moeite een deel van mijn pannenkoek naar binnen gewerkt, voor ik et halverwege opgaf. Mijn thee heb ik wel naar binnen kunnen slobberen gelukkig!

Toen ik terugkwam uit mijn kamer om mijn laatste dingetjes te pakken en mijn was weg te brengen, bleek Alina al weg te zijn. Dan maar alleen fietsen! Halverwege de route kwam ik haar tegen. Ze zei dat ze vast was weggegaan, omdat ze wist dat ze veel langzamer was en dat ik haar wel in zou halen. Op zich wel een grappige gedachtespinsel, vooral omdat het ook waar bleek te zijn. Het laatste stuk hebben we wel samen gefietst.

Op het project voelde ik me nog steeds niet lekker. De eerste les was Engels en sommige assisteer momenten waren wel even lastig. En ik had nog mijn eigen les te gaan!

Ik vond mijn eigen les echt heel eng om te doen. Ik spreek de taal niet (ook al ben ik lerende) en ik moest lesgeven over Khmer New Year en al hun tradities. Al mijn kennis kwam van het internet en het was dus nog even afwachten of het klopte.

De eerste les liep niet ze soepel als ik gehoopt had. De klas was heel druk (ze blijken morgen een feestje te hebben) en er was een beetje een miscommunicatie tussen mij en de docent. Zij wist niet helemaal wat ik wilde zeggen en ik kon helemaal niets verstaan van wat ze tegen de klas zijn, dat zorgt nog wel eens voor moeilijkheden. Gelukkig zijn we er wel uitgekomen en heb ik het uur overleefd!

Vandaag is het maandag en blijkbaar is het traditie dat alle leraren en vrijwilligers op maandag samen eten in een van de lokalen. Ik had nog eten (van het ontbijt), dus ik kon dat nu mooi opeten. Ik heb wel even een Cola gekocht in de hoop dat het zou helpen tegen het niet fit zijn. (i.v.m. suikers). Achteraf denk ik wel dat het me goed heeft gedaan, want in de middag voelde ik me een stuk beter. Het kan daarnaast misschien deels komen doordat de spanning van mijn eerste les van mijn schouders is gevallen.

Na de lunch moest ik heel snel naar Siem Reap terug, om mijn visum te laten verlengen. Gelukkig was er een hele aardige Australische vrijwilliger die me een plekje achterop zijn motorfiets aanbood. Hier kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen, want racen op je fiets op het heetste moment van de dag, dat is geen pretje! Zo gezegd, zo gedaan hij heeft me naar Siem Reap gebracht en ik heb mijn paspoort ingeleverd. Naar verwachting kan ik hem zaterdag weer ophalen.

Nadat we weer terug zijn gereden, bleek ik nog tijd over te hebben (nog een voordeel van de motorfiets!). Ik ben even gaan zitten en heb van een vrijwilligster (de vriendin van de motorfiets vrijwilliger) een paar woordjes Khmer geleerd. Ik leer elke dag nieuwe dingen en ik vind het super leuk!

De middagles ging veel beter! De docent en ik waren beter op elkaar ingespeeld en de klas was veel gemotiveerder. Ik vond deze les ook wel erg leuk (en ik wist dat mijn informatie goed was, dat scheelt).

Ik ben nu in de namiddag permanent bij een klas gezet, English level 3. Ik moest hier even aan wennen, vooral omdat ik veel aan het woord was om dingen uit te spreken en de docent een soms moeilijk te verstaan accent bleek te hebben. We hebben een verhaal gelezen over de verjaardag van Finn. Tijdens het vertalen van moeilijke woorden, heb ik iets geks ontdekt! Het woord cadeau is in Cambodja hetzelfde! Toen hij het woord “present” vertaalde, zei hij letterlijk cadeau en ik stond even versteld. Ik vond het wel heel grappig.

Het is blijkbaar traditie om na het werk een fruitshake te halen bij een bepaald kraampje. Ik ben hier al een keer geweest met Alina en vandaag zaten we er weer. De shakes zijn lekker en we konden op plastic kinderstoeltjes  zitten (waardoor je bang wordt dat je er doorheen zakt).

Toen we weer op wilden stappen viel Alina haar ketting eraf. Met moeite en vieze handen heeft ze hem er weer opgezet. Helaas viel hij er na zo’n zeven meter opnieuw af… Toen ze wilde gaan lopen, heb ik voorgesteld dat ze aan mijn arm kon hangen. Dit blijkt iets typisch Nederlands te zijn, want hier had ze nog nooit van gehoord en ze keek me aan of ik gek was. Na wat aandringen heb ik haar toch over kunnen halen en op zich ging het prima door het drukke, chaotische verkeer van Siem Reap. Er waren wel veel mensen die naar ons staarden en begonnen te lachen of foto’s begonnen te maken. Gek genoeg valt het me niet zoveel meer op, omdat het normaal ook gebeurt soms…

Eenmaal veilig aangekomen ben ik mijn (met kettingsmeer bedekte) arm gaan wassen en ben ik mijn was op gaan halen. Helaas blijken er twee sokken (van twee verschillende paren sokken, een lange sok en een enkelsokje) verdwenen te zijn… Ze zouden er nog naar uitkijken, maar ik denk niet dat ik ze nog terug zal gaan zien.. Ik ben hierna maar een paar baantjes gaan trekken in het zwembad.

We hebben vandaag gegeten in het restaurant waar gewoonlijk tapas-avond wordt gehouden. Er was vandaag helaas geen tapas, maar dat zie ik vrijdag wel. Het was wel duur, maar het was zeker lekker! Ik heb gewoon burrito’s gegeten! Dat is hier bijzonder!

Na het eten hebben we nog even gekeken naar mogelijkheden om heen te reizen tijdens Khmer New Year volgende week, maar we hebben nog niks concreets.

Na een tijdje ben ik naar mijn kamer gegaan en heb mijn lessen voor morgen (deels, aangezien ik niet alle informatie op internet kon vinden) voorbereid. De avond wordt, zoals gewoonlijk, afgesloten met het heropbouwen van mijn klamboetent en het schrijven van mijn (telkens te enthousiast lange) blog. Nu snel slapen, want het is al veel te laat! Welterusten xx